Auteur: Chen Wei Zhen 17 oktober 2012
Dit artikel is geschreven na de vrijspraak van Su Jianhe in het derde proces.
Wat betekent 20 jaar gevangenschap voor de mensenrechten? Hoe zien we de relatie tussen het individu en de samenleving wanneer het leven wordt beheerst door een duister rechtssysteem?
"In de meeste levens is 'queer identity' een seksuele identiteit, een seksuele oriëntatie, een seksuele aantrekkingskracht, een seksuele praktijk, een seksuele constructie, maar op subtielere manieren, die vaak verborgen worden gehouden door de media en de mainstream maatschappij, zou 'queer identity' erkend moeten worden als een politieke/seksuele identiteit (political sexuality/identity), een identiteit die seksualiteit gebruikt als katalysator, gevoelig voor politieke kwesties in verschillende structurele aspecten.
Ik begin met de zaak So Kin-ho, die eigenlijk heel slecht is. Sommigen zouden kunnen zeggen dat het vergelijken van mensenlevens met de mensenrechten van homo's een geval van angst voor chaos is. (Hoewel de meeste mensen zich Yip Wing Chi nog wel herinneren) of mensen die tegen abolitionisme zijn kunnen spotten: "Ze verdienen allemaal te sterven. Maar wat is het verschil tussen mensenrechten en mensenrechten? Het onrecht dat Su Jianhe en de anderen is aangedaan, laat duidelijk zien dat het leven van deze mensen wordt bedreigd en dat ze van hun vrijheid worden beroofd. Vergeet niet dat in de huidige maatschappij de mate van vrijheid en de voorwaarden voor het vergaren van rijkdom meer afhangen van wat de regering bereid is aan wie te geven. We hebben nooit echt in een maatschappij geleefd waar 'als je hard werkt, zal het leven goed zijn'. Tsai kan investeren in het verzamelen van kunst en verschijnen in de media, maar dat geeft hem nog niet het recht om getrouwd te zijn met een partner in Taiwan, om te genieten van alle privileges die welgestelde families krijgen, of om een kind te adopteren en te hopen dat zijn kinderen een gezin worden.
Als we de LGBT-parade beschouwen als een belangrijk onderdeel van de Taiwanese LGBT-beweging, heeft het LGBT-festival vanaf de begindagen met het inleidende karakter van "kennismaken met LGBT-mensen" en het groepskarakter van "LGBT-identiteit", in het midden van het festival een aantal coole kinderspirit en aan sociale rechten gerelateerde kwesties opgenomen, en heeft het nu zijn 10e jaar bereikt (het was het 12e jaar sinds het eerste LGBT-festival in 2000). Dit jaar is zeker een historisch punt in de persoonlijke identiteitspolitiek, aangezien veel gendergerelateerde groepen in Taiwan sinds vorig jaar de politieke, revolutionaire, vraag- en structurele aspecten van "homohuwelijkrechten" bespreken en bediscussiëren, en zelfs de voorgestelde wijziging van de wet op de Alliantie voor Paren.
Maar hoe zal de geschiedenis van de mensenrechten in Taiwan zich vanaf dat moment ontwikkelen? Voor mij is dat een meer pessimistische vraag. Tijdens het forum "Let's Get Married/Dissolved" dat dit jaar werd georganiseerd door de Gay and Lesbian Alliance, sprak Cavieau over hoe seksuele identiteit geïntegreerd moet worden met andere gebieden van kwetsbaarheid, en hoe aan de andere kant homohuwelijkrechten gezien moeten worden als onderdeel van een revolutie, een revolutie tegen de seksuele hoofdstroom van de samenleving en tegen het huwelijk zelf. Het mag nooit slechts een eindpunt zijn, en daarom mag het geen aalmoes zijn, of een vals eindpunt van gelijkheid dat dient als dekmantel voor vrede, zoals de wet op gendergelijkheid doet. Onze sociale handhaving van gelijke rechten heeft een absurd en gekunsteld niveau bereikt van "afzondering van arbeid maar gebeiteld in het handhaven van de lijn", en soortgelijke manipulaties zijn subtieler en sluwer geworden, knagend aan bepaalde schijnbaar politiek correcte kwesties: seksualiteit, huisvesting, werk, voedsel, ecologie. In feite voel ik me vaag ongemakkelijk: als de Taiwanese regering plotseling "genadig" het homohuwelijk legaliseert na de homo-bijeenkomst van dit jaar, zal dit in feite een soort obstakel zijn voor de beweging als geheel, net zoals de regering zich omdraaide en de metrowet wijzigde om verder te gaan na de strijd om de metrozaak van de familie Shihlin Wang, behalve dat de regering de situatie van de familie Wang zal blijven negeren en de mensen een ongelijk spel zullen moeten spelen met subtielere en door valstrikken omgeven regelgeving. Het spel van ongelijkheid werd gespeeld door de mensen en de vaardigheid van het spel hing af van de versterking van klassenverschillen.
Het eenvoudigweg afschaffen van de doodstraf zal het probleem van onrechtvaardige opsluiting, de angsten van de mensen en de grieven van de families van de slachtoffers niet oplossen. Er is veel meer dat we in het komende decennium kunnen doen.
繁體中文