Biseksualiteit ontdekken: een reis van angst naar trots

Vorige maand vierde ik mijn 30e verjaardag. Dit is niet zomaar een mijlpaal in mijn leeftijd, maar een diepgaande verkenning van mijn identiteit als biseksueel persoon. Het is een reis geweest van iemand leren kennen en van iemand houden, maar ook een proces van zelfacceptatie en omarming.

Toen ik opgroeide tussen 1988 en 2003, toen de Sectie 28-wetgeving het 'promoten' van homoseksualiteit op scholen verbood, leek biseksualiteit nooit een echte optie. In die tijd leken de enige etiketten van seksuele geaardheid voor vrouwen heteroseksueel en lesbisch te zijn. Biseksuelen werden vaak bestempeld als "hebzuchtig", maar ik denk dat we dat wel moeten zijn om duidelijkheid te krijgen in een wereld waarin ons niet wordt geleerd hoe we moeten bestaan.

De weergave van biseksualiteit in films en tv-drama's is altijd beperkt en meestal negatief. Neem bijvoorbeeld de vernietigende opmerking van Carrie Bradshaw in Sex in the City: "Ik weet niet eens zeker of biseksualiteit wel bestaat. Ik denk dat het slechts een korte tussenstop is op weg naar Gaytown." De boodschap is duidelijk: "Kies een kant" of je bent "hebzuchtig", "gewoon in de war" of een totale slet. En laten we vooral niet de biseksuele vrouwen vergeten die het etiket "eenhoorn" opgeplakt hebben gekregen, een mythe die gericht is tegen mensen die met hun partner naar bed gaan.

Dit alles maakt een ongrijpbare identiteit nog ongrijpbaarder. Je lijkt niet te bestaan - maar als je wel bestaat, is het om gedevalueerd of gefetisjiseerd te worden voor het plezier van anderen (meestal mannen). Ja, de houding is ongetwijfeld aan het veranderen, maar ik kan het niet helpen me af te vragen of millennials zoals ik de kansen van Generatie Z mislopen: we worden beschuldigd van "wakker worden" maar worstelen nog steeds met de erfenis van deze discriminatie. Als gevolg daarvan vind ik het moeilijk om te geloven dat ik biseksueel ben en ervaar ik een fenomeen dat liefkozend "biseksuele paniek" wordt genoemd.

Dus hoera voor datingapps! Sites als Hinge, Bumble, Tinder, Thursday, Her en Feeld - ik heb ze allemaal geprobeerd - hebben me de afgelopen tien jaar de vrijheid en de kracht gegeven om te daten! Iedereen met wie ik wil daten. En, na honderden dates met mensen van alle geslachten, plus een paar liefdesaffaires en liefdesverdriet (en een veel te dure G&T-rekening die het overwegen niet waard was) - ben ik misschien geen huiseigenaar, maar ik weet eindelijk wie ik ben.

Maar hoe meer ik toegeef biseksueel te zijn, hoe meer ik me realiseer dat biseksisme nog steeds springlevend is - en het ergste is dat het uit alle hoeken komt. Mensen denken vaak dat we "dubbele keuzes" hebben, maar dat is niet waar.

Ten eerste is zelfs het algoritme biseksueel: vraag het een biseksueel meisje en je moet langs 20 mannen glijden om een vrouw te zien. Verder ben ik zelden gekoppeld aan lesbiennes en heb ik me onlangs gerealiseerd dat de meeste vrouwen met wie ik heb gedate eerder biseksueel dan homoseksueel waren. Ik wijt dit wantrouwen aan de patriarchale mythe dat als we een "keuze" hadden, we hen uiteindelijk zouden verlaten voor een man. (Interessant genoeg is de situatie vergelijkbaar voor biseksuele mannen, behalve dat ze worden gezien als homoseksueel: uiteindelijk komt het allemaal terug bij de mannen).

Even ter referentie, dit begrip van keuze is zelf een misvatting: biseksuele aantrekkingskracht is een spectrum, en sommige mensen hebben meer seksuele of romantische gevoelens voor verschillende geslachten. Dus niet iedereen kan het pad van een heterorelatie bewandelen.

Als ik uitga met heteromannen (want biseksuelen zijn veel moeilijker om in levende lijve te ontmoeten), merk ik dat de bifobie nog schaamtelozer is. Ik heb wel eens te horen gekregen: "Ik wed dat jij het soort man bent die met vrouwen naar bed gaat, maar alleen met mannen uitgaat". Of, na een praatje met iemand in een bar, "Ik zou nooit met een biseksueel kunnen uitgaan. Ik ben bang dat ik haar nooit zal kunnen bevredigen." Zo verdomd juist.

Na vier dates met een andere jongen, kreeg ik een selfie van hem op een date met een meisje: "Wil je plezier hebben?" Onbeschoft. De zogenaamde 'eenhoornjacht' bestaat echt: ik ben door talloze triootjes voorgesteld, waaronder een stel dat al vijf van mijn vriendinnen ten huwelijk heeft gevraagd (of met ze naar bed is geweest). Pas op voor lange biseksuele vrouwen in Zuid-Londen! Dit is de klassieker: zoek het profiel van een lekker wijf en scroll dan naar beneden om een foto van haar vriendje te vinden. Stuk voor stuk. Elke. keer. Ik oordeel niet, maar het is frustrerend om meer als seksobject te worden gezien dan we als vrouw zijn.

Als je dan eindelijk iemand ontmoet, is er nog een extra laag van wederzijdse uitsluiting waar je doorheen moet navigeren. Dat wil zeggen, met een man word je automatisch geïnterpreteerd als heteroseksueel (vooral als je je vrouwelijk gedraagt), wat zeker zijn sociale privileges heeft, maar je ook het gevoel kan geven dat je verwaarloosd wordt.

Met vrouwen word je gezien als lesbisch en dat vergroot de homofobie: toen ik bijvoorbeeld een meisje kuste tijdens een afspraakje in Soho, filmde een jongen ons en vroeg of hij 'mee mocht doen'. Het is de meest homovriendelijke buurt in Londen, zo niet in het Verenigd Koninkrijk!

Daarbovenop komen nog wat opdringerige zaken. Ik weet niet of het komt door het "gender"-aspect van biseksualiteit, maar vreemden lijken zich gerechtigd te voelen om naar een seksuele cv te vragen - ook op het werk. "Met hoeveel vrouwen ben je naar bed geweest?" "Wie is er beter in bed?" "Als je moest kiezen, wie heb je dan liever?" Mezelf constant verdedigen is vermoeiend en ik vraag me af of ik deze druk om mijn geldigheid te 'bewijzen' door afspraakjes te maken heb geïnternaliseerd.

Natuurlijk ben ik me als cisgender blanke vrouw zeer bewust van mijn voorrecht en de vele bijkomende intersectionele uitdagingen waar andere biseksuelen mee te maken hebben. Desalniettemin is het nog steeds een mijnenveld!

Het helpt niet dat velen van ons alleen met dit probleem te maken hebben. Hoewel we volgens de laatste volkstelling de helft van de LGBTQ+-gemeenschap uitmaken, zijn we op de een of andere manier een onzichtbare, ineffectieve meerderheid. Er zijn maar weinig bi-uitzonderlijke ruimten en we voelen ons vaak 'niet queer genoeg' door queer scènes. Op een van de Cool Kids-evenementen zei een meisje bijvoorbeeld tegen me: "O, ik dacht vroeger ook dat ik biseksueel was", en ze lachte. Ik ben nooit meer teruggegaan.

Ik ben niet de enige. Stonewall ontdekte dat 43% biseksuelen nog nooit een LGBTQ+ evenement hebben bijgewoond, en net als ik ervaren 27% biseksuele vrouwen discriminatie vanuit de gemeenschap. We hebben ook drie keer minder kans dan cisgenders om uit te gaan met onze families. Daarnaast verbergen 42% mensen hun seksualiteit op het werk. Deze angst om overal voor uit te komen staat bekend als de "dubbele kast".

Geen wonder dat het onze gezondheid beïnvloedt. Vorig jaar ontdekte het Journal of Sex Research dat biseksuelen in het Verenigd Koninkrijk de slechtste geestelijke gezondheid hebben. Biseksuele vrouwen hadden vier keer meer kans op langdurige fysieke en mentale gezondheidsproblemen dan heteroseksuele vrouwen. Ze suggereren dat dit te wijten kan zijn aan discriminatie tussen heteroseksuelen en homoseksuelen. Stonewall meldt ook dat 59% van de biseksuelen aan depressies lijdt, vergeleken met 26% van de homo's en lesbiennes. (Het U.S. Census Bureau heeft zelfs ontdekt dat we een grotere kans hebben om chronisch besmet te raken met het nieuwe coronavirus ...!)

Ik heb deze geestelijke gezondheidsproblemen aan den lijve ondervonden en ben een groot voorstander van therapie. Maar niet alle professionals begrijpen de nuances van biseksualiteit, dus het vinden van een biseksuele vrouwentherapeut (misschien wel de ultieme eenhoorn!) is cruciaal. Het is belangrijk om een biseksuele vrouwelijke therapeut te vinden (misschien wel de ultieme eenhoorn!).

Een van de grootste veranderaars was ongetwijfeld het vinden van mijn eigen biseksuele gemeenschap via Instagram. Dit gebeurde drie jaar geleden nadat de biseksuele influencer Women Don't Owe You Pretty een thread plaatste waarin ze koelere volgers uitnodigde om te reageren, vrienden te worden of te flirten. In een opwelling maakte en deelde ik een WhatsApp-groep voor coole vrouwen, transgenders en niet-binaire genders in Londen, zonder veel te verwachten. Maar het sloeg aan!

Nu hebben we honderden leden die nog steeds regelmatig samenkomen en door de aard van de Girvan-aanhangers zijn velen ook biseksueel. Ja, we hebben nog steeds te maken met biseksuele fobieën: van afwijzingen in homoclubs omdat we er "te heteroseksueel" uitzien tot de vraag "waarom ben je hier? tot de vraag "Waarom ben je hier? Maar als je de steun hebt van mensen zoals jij die het gewoon snappen, heeft het niet zoveel impact.

Ik overdrijf niet als ik zeg dat deze vriendschappen mijn leven hebben veranderd. Ze hebben me laten zien dat er niet één manier is om biseksueel te zijn. Met wie ik ook ben, mijn coolheid is gerechtvaardigd. Het beste deel van mijn seksualiteit is de gemeenschap die het me geeft.

Nu is mijn biseksualiteit een vreugdevolle bron van plezier, trots en saamhorigheid geworden - iets wat ik nooit meer wil veranderen. En dankzij hen kan ik eindelijk zeggen: ik ben klaar om liefde te vinden.