Nieuw onderzoek toont aan dat genetische factoren geassocieerd met biseksualiteit bij mannen risicogedrag kunnen bevorderen en de grootte van het nageslacht kunnen vergroten

In een recente studie, gepubliceerd in het tijdschrift Science Advances, deed een team van onderzoekers van de Universiteit van Michigan een overtuigende ontdekking: genetische factoren die samenhangen met mannelijke biseksualiteit blijken verband te houden met meer risicogedrag en het krijgen van meer kinderen. Het onderzoek, dat gebruik maakte van de Genetics and Health Information Database van de UK BioBank die 450.000 Europeanen omvat, biedt een uniek perspectief op de genetica achter seksueel gedrag.

Het team ontdekte dat de genen achter biseksueel gedrag verschillen van de genen die exclusief gedrag van hetzelfde geslacht bepalen en dat deze genen geassocieerd kunnen zijn met risicogedrag. Deze associatie met risicogedrag kan verklaren waarom mannen met een geschiedenis van biseksueel gedrag nog steeds een aanzienlijk aantal nakomelingen hebben, ook al hebben ze minder nakomelingen dan heteroseksuele mannen. Deze bevinding biedt nieuwe inzichten in de genetische basis van seksueel gedrag en hoe deze genen bij mensen blijven bestaan.

De studie is echter niet zonder controverse. Sommigen maken zich zorgen dat het associëren van avontuur met biseksualiteit verkeerde en schadelijke stereotypen van biseksuelen in stand kan houden, wat kan leiden tot discriminatie. Hoofdauteur Jianzhi Zhang, een bioloog aan de Universiteit van Michigan, en co-auteur Siliang Song, een afgestudeerde student, benadrukken dat ze geen moreel oordeel hebben over het nemen van risico's en geloven dat er positieve en negatieve aspecten zijn aan het nemen van risico's, net als bij alle eigenschappen.

Het onderzoeksteam maakte ook duidelijk dat hun studie gericht was op het vergroten van het begrip van de diversiteit en rijkdom van de menselijke seksualiteit, in plaats van discriminatie op basis van seksualiteit te impliceren of goed te keuren. Ze benadrukten ook dat de studie beperkt was tot mensen van Europese afkomst om valse resultaten van een gestratificeerde populatie te voorkomen, maar dit betekent ook dat de resultaten mogelijk niet volledig toepasbaar zijn op mensen met andere culturele, sociale, economische en/of politieke omstandigheden.

Bovendien hebben sommige wetenschappers erop gewezen dat, aangezien de meeste mensen in de UK Biobanking-gegevens ouder zijn dan 50 jaar en zijn opgegroeid in een tijdperk waarin homoseksualiteit en biseksualiteit meer werden gestigmatiseerd, dit invloed kan hebben gehad op de manier waarop ze de vragen beantwoordden en daarmee op de representativiteit van de bevindingen van het onderzoek.

Ondanks de controverses en beperkingen biedt deze studie ongetwijfeld een nieuw perspectief in ons begrip van de genetische basis van seksueel gedrag. Zoals Cheung aangeeft, is het onderzoeken of seks discreet of continu is, en of homoseksualiteit en biseksualiteit verschillende genetische bases hebben, een belangrijk onderwerp dat het waard is om bestudeerd te worden. Naarmate het wetenschappelijk onderzoek vordert, kijken we uit naar meer ontdekkingen in de toekomst die ons zullen helpen de complexiteit en diversiteit van de menselijke seksualiteit beter te begrijpen.