LGBT Pride Month in juni: onderzoek naar de verschillen tussen homo en hetero hondenliefhebbers

Juni is niet alleen LGBT Pride Month, het is ook een geweldige tijd om diversiteit te vieren. Tijdens deze maand konden we het niet laten om ons af te vragen: Wat is voor hondenliefhebbers het verschil tussen homo's en hetero's? Om daar achter te komen, interviewden we Andrew DePrisco, auteur van "Latitude! The Gay Dog's Guide" (gepubliceerd door Necktie Press).

DePrisco deelt wat perspectief en merkt op dat honden het geweldig vinden om zich bij een groep halfnaakte homo's en lesbiennes te voegen op een openluchtevenement zoals een Sexual Pride Parade, een concert van Lady Gaga of een huttenfeest in de Ozarks. De charmante auteur vermeldt ook dat zijn boek veel fans heeft aangetrokken, waaronder Carson Kressley.

Hij legde verder uit dat er verschillende redenen zijn waarom honden dankbaar zijn voor de Gay Pride Maand: ten eerste hoeven honden in een homofamilie meestal niet de rol van kinderoppas te spelen; ten tweede houden honden er van nature niet van om eten, speelgoed of baasjes te delen, wat vergelijkbaar is met mannelijke homoseksuelen; en ten slotte vinden honden het leuk om het verwende "kind" van een homostel te zijn. Ten slotte zijn honden graag het bevoorrechte "kind" van een homostel, dat alle voordelen geniet van een dubbel inkomen.

DePrisco nam zijn Shiba Inu, Azuki, ook mee naar een Pride-evenement in Asbury Park in New Jersey. Hij vertelde dat Azuki vriendelijker is dan de meeste Shiba Inu's, ook al is ze niet erg geïnteresseerd in andere honden. Veel honden op het evenement droegen regenboogkleurige en mauve-kleurige riemen, maar Azuki leek de voorkeur te geven aan leer boven geverfd polyester.

Op de vraag wat het grootste verschil is tussen homo en hetero hondenliefhebbers, benadrukte DePrisco dat elke verstandige, verantwoordelijke persoon een goede hondeneigenaar kan zijn, ongeacht seksuele geaardheid. Hij wees erop dat zowel homoseksuelen als heteroseksuelen goede of slechte hondeneigenaren kunnen zijn. Hij gelooft dat wanneer een verantwoordelijke homoseksuele man een verbintenis aangaat met een hond, de hond zijn familie wordt, zijn kind, en een echt belangrijk deel van zijn wereld.

In antwoord op het stereotype dat homoseksuele mannen hun honden een leven vol liefde en verwennerij bezorgen, stelt DePrisco dat er een kern van waarheid zit in alle stereotypen, zelfs in dit soort positieve. Hij zegt dat homo's de neiging hebben om hun honden te verwennen en te behandelen als echte familieleden.

Daarnaast vermeldt DePrisco dat veel homoseksuele mannen zich niet verbonden voelen met hun familie en dat de onvoorwaardelijke liefde van een hond het eerste echte "familie"-moment kan zijn dat ze ervaren. Hij gelooft dat een hond voor sommige homo's en lesbiennes kan zorgen dat iemand zich echt thuis voelt.

Tot slot weerlegt DePrisco de vraag of homoseksuelen sneller hun hele hart aan een hond geven. Hij stelde dat dit niets te maken heeft met seksuele geaardheid, maar eerder met de bereidheid van een individu om er hart en ziel in te leggen. Hij benadrukte dat de meeste hondeneigenaren, homo of hetero, heel trouw zijn aan hun hond.

Door dit interview leerden we dat, ongeacht seksuele geaardheid, de liefde voor honden hetzelfde is. Met hun onvoorwaardelijke liefde brengen honden rijkdom en vreugde in ieders leven.