Evolutie en uitdagingen van biseksuele beelden in de media: van stereotypen naar progressieve representatie

In de huidige maatschappij hebben entertainmentmedia niet alleen vooruitgang geboekt op het gebied van technologie en creativiteit, maar ook op het gebied van de manier waarop ze verschillende gemeenschappen presenteren en representeren. Er is bijzondere aandacht besteed aan de representatie van de LGBTQ+-gemeenschap en naarmate de maatschappij zich meer bewust is geworden van deze groep, zijn gebieden als film, televisie en muziek inclusiever en vriendelijker geworden. De weg naar vooruitgang is echter niet gemakkelijk geweest, met name wat betreft het portretteren van biseksuele mensen, wat de afgelopen decennia vooral duidelijk is geworden in mediaproducties.

Vanaf de jaren 1970 tot nu in de 21e eeuw is het portretteren van biseksuelen in de media vaak beïnvloed door negatieve stereotypen. Deze stereotypen beperken zich niet alleen tot de karakterisering van de personages, maar ook tot de manier waarop hun seksuele geaardheid wordt geportretteerd en behandeld. Een opvallend probleem is het gebrek aan biseksuele personages en de schadelijke ideeën over hun seksualiteit, namelijk dat mensen 'een kant moeten kiezen', die voortdurend terugkomen in mediaproducties.

Volgens een rapport van Glaad.org uit 2019 bestaat slechts 261 TP3T van de LGBTQ+ tv-personages uit biseksuelen en zijn ze zelden de hoofdpersonages. Meestal spelen biseksuele personages een bijrol en wordt hun seksualiteit vaak gebruikt als schokkend plotelement om de aandacht van het publiek te trekken en de kijkcijfers op te krikken. Deze praktijk vercommercialiseert niet alleen de seksuele geaardheid van biseksuelen, maar negeert ook de noodzaak van hun werkelijke representatie.

Behalve dat biseksuelen op televisie en in films gevangen worden gehouden door negatieve stereotypen, worden ze vaak gedemoniseerd en zelfs afgeschilderd als kwaadaardige bovennatuurlijke personages. De biseksuele hoofdpersoon in The Lost Girl is bijvoorbeeld een hersenschim die zich voedt met menselijke seksuele energie. Dit beeld houdt niet alleen het idee in stand dat biseksuelen onmenselijk en slecht zijn, maar categoriseert hen ook als angstaanjagende wezens.

Op het gebied van popmuziek is de fascinatie voor biseksualiteit ook een algemene trend geworden, maar het wordt vaak weergegeven door seksuele thema's in plaats van het uitbeelden van echte relaties. Deze benadering mist niet alleen respect voor de echte levenservaringen van biseksuelen, maar versterkt ook de misvattingen en stereotypen over hen.

Toch is er de afgelopen jaren enige vooruitgang geboekt op het gebied van biseksuele representatie in de media. Programma's als Heartstopper en Heartbreak High zijn geprezen om hun inclusieve en realistische portrettering van coole personages. Biseksuele artiesten zoals Frank Ocean en Clairo hebben hun relaties openlijk besproken in hun muziek, wat veel weerklank heeft gevonden.

Toch is het erkennen van het belang van verkeerde beeldvorming nu net zo belangrijk als een paar jaar geleden. Ondanks de vooruitgang die is geboekt, is er nog een lange weg te gaan in het elimineren van de negatieve stereotypen en gedemoniseerde beelden waarmee biseksuelen worden geconfronteerd. Echte vooruitgang vereist dat mediaproducenten niet alleen de zichtbaarheid van biseksuele personages vergroten, maar nog belangrijker, hun verhalen op een respectvolle en waarheidsgetrouwe manier presenteren. Alleen dan kunnen we toewerken naar een meer inclusieve en diverse entertainmentmediaomgeving.